(12.1.1905-24.4.1949)

Сотрудник советской милиции, погибший при исполнении служебного долга.

Родился в д. Колпеница Крупского р-на Минской обл. Член КПСС с 1940. Окончил Минскую (1931) и Ленинградскую (1939) школы милиции. С 1931 участковый уполномоченный, пом. оперуполномоченного Толочинского районного отдела, с 1939 начальник уголовного розыска Кобринского районного отдела НКВД. В 1941-42 в войсках НКВД Москвы. С конца 1942 в составе оперативной чекистской группы, действовавшей в тылу врага на территории Витебской обл. После освобождения Витебска начальник 4-го городского отделения милиции. С 1946 зам. начальника Ленинского районного отдела милиции Пинской обл… майор милиции. Погиб при ликвидации вооружённой банды. Похоронен в городе   Микашевичи Лунинецкого р-на.

Именем В. П. Грязновского названа улица нашего города. Его имя навечно занесено в Книгу народной славы Лунинецкого р-на. Материалы о нём экспонируются в музее Микашевичской средней школы №1. На здании Лунинецкого районного отдела МВД в память о сотрудниках милиции, погибших в 1944-49 в борьбе против врагов Советской власти, установлена мемориальная доска.О его жизни и гибели упоминал в повести «Хлопцы з другога корпуса» земляк-литератор Владислав Недведский. А теперь и в нашем городе появилась  мемориальная доска на здании местного отделения милиции. Инициатором её установки выступила администрация СШ №2, чьё начинание было поддержано сотрудниками милиции .

З аўтабіяграфіі «Таму і напісаў», змешчанай у кнізе Уладзіслава Нядзведскага «Выбранае. Вершы і паэмы» (1976):«Нарадзіўся 24 ліпеня 1929 года на адным з Рахавіцкіх хутароў Лунінецкага раёна Брэсцкай вобласці (зараз — Салігорскі раён. — В.Ж.). Аб тым, як гадаваліся дзеці ў лесе і балотах, пісаць не буду. Гэта добра паказана ў творах старэйшых нашых пісьменнікаў. Памятаю дзень, калі маці адвяла мяне ў школу. Узыйшоў на ганак, азірнуўся, а яна стаіць і выцірае слёзы. Не ведаю, чаго яна заплакала. Малы быў — не спытаў, а пасля — было позна. У школе мелася чатыры класы, скончылі яе за сем гадоў, бо даваліся элементарныя веды нават па такіх навуках, як астраномія. Не навучалі толькі беларускай мове, затое вучылі аж дзве рэлігіі — праваслаўную і каталіцкую. У сераду, скажам, з Хорастава, дзе была царква, у школу прыязджаў поп, а ў пятніцу — з Пузіч прыязджаў ксёндз. Кожны прапаведаваў сваё. Адзіны настаўнік выкладаў усе прадметы па-польску. Лупцаваў лінейкай па далонях і адцягваў вушы за кожны дрэнны ўчынак, за непадрыхтаваны ўрок і за кожнае слова, сказанае «па-дамашняму». Вучыўся я добра, скончыў два класы. 2 верасня 1939 года, праз дзень, калі гітлераўцы напалі на Польшчу, майго бацьку мабілізавалі ў польскае войска. Служыў ён непадалёку, у Лунінцы, два тыдні, а пасля, памятаю, надвячоркам у адной бялізне вярнуўся дамоў. У тым жа незабыўным верасні 1939-га я зноў пайшоў вучыцца. У трэці клас. У той жа самай школе вучыў нас той жа самы настаўнік. Нас вельмі здзівіла, што ён добра гаворыць па-руску і па-беларуску. Лягчэй вучыцца стала і таму, што ён перастаў нас цягаць за вушы і, наогул, зрабіўся зусім іншым чалавекам у адносінах да сваіх вучняў». Летам 1941 года У.